Mama van een prematuur

Een prematuur kindje krijgen is geen roze wolk zoals sommige dat denken. Het is een rollercoaster van emoties..

Ik ben mama van een prematuur. Een ex-prematuur zoals ze hem tegenwoordig al noemen want hij wordt bijna 4 jaar. 
Prematuur is hij nu niet meer te noemen alhoewel we nog wekelijks therapie hebben en kinderartsen die hem volgen.
Ons zoontje is geboren na een zwangerschap van 29 weken met een gewicht van 1140gr en lengte van 35cm. Na zijn geboorte heeft hij 2 hersenbloedinkjes gehad, het was even afwachten wat dat verder met zijn ontwikkeling zou doen. Toen was alles heel onzeker en nu kijken we vol trots naar ons mannetje. Wat hij in deze korte tijd van zijn leventje al heeft moeten maken is niet te beschrijven. Ik heb in deze moeilijke tijd een babysite voor hem bijgehouden zodat hij later maar ook wij alles terug kunnen lezen. Die moeilijke periode wat je in gaat als ouders wens je je ergste vijand niet toe. Het zijn hele fragiele kindjes, hun huidje transparant met zichtbare adertjes, hun handjes passen op een vingernagel en het hoofdje zo klein als een mandarijn...

Hoe ons verhaal begon.....Na mijn grote liefde te hebben gevonden wilden we een kindje van ons samen. Maar dat bleek moeilijker als dat we dachten. Ik had vaak buikpijn en tijdens mijn periode kromp ik in elkaar van de pijn. Allerlei onderzoeken volgden en er werd gezegd dat het door de spastische darm kwam. Na een paar maanden medicatie bleef de pijn aanhouden en ben ik naar de gynaecoloog gestapt. Zij zag met een echo dat er een klein plekje op de baarmoeder zat. Dit moest met een kijkoperatie bekeken worden. Tijdens de operatie zagen ze dat ik een ernstige vorm van Endometriose heb. De organen zaten aan elkaar verkleefd. Dit veroorzaakte de pijn. Ik werd doorverwezen naar een specialist en kreeg weer een kijkoperatie. Zo veel mogelijk Endometriose werd weggehaald om onze kinderwens hopelijk in vervulling te laten gaan. Maar ze ontdekten dat ik geen gewone baarmoeder heb maar een 2-hoornige baarmoeder. Dit maakt het zwanger worden niet makkelijker. Een half jaar na de operatie hadden we een positieve test! We waren door het dolle heen, alleen werden we al heel snel van de roze wolk afgegooid. Ik kreeg een miskraam met 8 weken. Er volgde een onrustige periode, want konden we uberhaupt kindjes krijgen. In augustus werd mijn moeder aan haar hart geopereerd. De operatie was geslaagd en ze zou binnen een aantal dagen worden overgeplaatst naar het streekziekenhuis. 2 dagen na haar operatie had ik weer een positieve test!! Ik wilde het haar zo snel mogelijk vertellen maar wist ook dat ze zich absoluut niet druk mocht maken en dat aangezien ze de miskraam iedere maand zo met ons meeleefde....
Toen we op visite wilden gaan zagen we een hoop dokters rondom haar bed staan....dit ging niet goed. Ze werd weggereden naar de O.K. en is nooit meer uit haar coma geraakt. We moesten afscheid van haar nemen...en ik had haar niet persoonlijk kunnen vertellen dat we zwanger waren. In haar laatste minuten heb ik haar verteld dat ze oma werd van ons 1e kindje, ze bewoog haar been even en blies toen haar laatste adem uit... Wat een verdriet, gemis, boosheid. Ik probeerde te genieten van onze zwangerschap totdat ik met 24 opgenomen werd in het ziekenhuis. De kleine diende zich aan. We kregen gesprekken die je absoluut niet wilt horen als je zwanger bent...Gelijk werden longrijpingsspuiten en weeenremmers gegeven. Deze hebben ervoor gezorgd dat ik het nog 5 weken heb kunnen uitrekken. En toen werd ons kleine hummelke geboren...Niet veel zwaarder als een pak suiker, zo groot als een a4-tje. Door alle kabels en kapjes was hij nauwelijks zichtbaar, maar daar lag hij. Kwetsbaar en fragiel. Onze rollercoaster aan emoties begon. We durfden ons niet te binden aan hem in het begin, bang dat hij het niet zou redden, maar hij had een grote beschermengel op zijn kleine schoudertje. Dag in dag uit leef je tussen hoop en vrees. Je krijgt situaties mee van andere ouders waarvan het kindje is komen te overlijden..... Je wilt hem het liefste de hele dag dicht tegen je aan hebben... Het buidelen zoals ze het noemen. We hebben onwijs veel geleerd van de NICU verpleegsters, mensen die zoveel liefde en zorg dragen voor jou dierbaarste bezit. Deze mensen hebben ons respect meer dan duizendmaal verdiend. Stapje bij stapje krijg je hoop dat de overplaatsing dichterbij komt. Nog dichter bij huis....Niet meer die autoritjes van een half uur heen en dan weer terug, nee gewoon 5 minuten met de fiets.
In deze periode hebben we lieve mensen leren kennen die net als ons in hetzelfde schuitje zaten. Waar we nu nog steeds contact mee hebben. We hebben samen gelachen, gehuild, gebeden en geschreeuwd! We hebben ons door die opmerkingen niet laten kisten. Op dat moment zijn ze niet leuk en is het gewoon de onwetendheid van de medemens. Als er doodleuk tegen je gezegd wordt dat wij als kersverse ouders wel nachtrust hebben omdat ons kindje in het ziekenhuis ligt. Tja ik kan je een ding zeggen als die telefoon 's nachts gaat.....dan zit je hart in je keel en hoop je op het beste.

Gelukkig is het een vrolijk manneke geworden en kunnen we onwijs met hem lachen. Het heeft langer geduurd voordat hij kon kruipen, lopen en praten maar hij is er sterk uitgekomen! En we gaan de toekomst positief tegemoet.
PreemiePower!!